بررسی رابطه ناشنوایی با وضعیت سلامت دهان و دندان

سابقه و هدف: تعداد 10575 ناشنوا در تهران زندگی می کنند.از آنجا که ارتباط این افراد با محیط اطراف برای دریافت آموزش های بهداشتی کمتر است، دندانپزشکان مسئولیت مهمی در زمینه آموزش این قشر برعهده دارند. تحقیقات محدودی در زمینه بهداشت دهان و دندان ناشنوایان انجام گرفته است. بعلت ناتوانی جسمی افراد ناشنوا این افراد خودبه خود در گروه افراد با ریسک بالای پوسیدگی قرار می گیرند. این مطالعه با هدف مقایسه دو گروه شنوا و ناشنوا و نیازسنجی افراد ناشنوا به درمان های پیشگیری صورت پذیرفت. مواد و روشها: مطالعه حاضر از نوع بررسی هیستوریکال کوهورت بود. تعداد 192 دانش آموز 16-12 ساله ناشنوا از مدارس استثنایی سطح تهران و 193 دانش آموز شنوا از مناطق پنجگانه تهران به طور تصادفی انتخاب شدند. دانش آموزان هر گروه توسط فرد معاینه کننده تحت معاینه دهان و دندان با نور طبیعی و سوند وآینه یکبار مصرف قرار گرفتند. تمامی دانش آموزان پرسشنامه ای درباره رفتارهای دندانپزشکی تکمیل کردند. از شاخص dmftبرای بررسی وضعیت دندانی افراد استفاده شد. آزمون های آماری کای دو و t مستقل با معنی داری 001/0=p برای بررسی آماری به کار گرفته شدند. یافته ها: افراد گروه شنوا مراجعات بیشتر و منظم تری نسبت به افراد ناشنوا داشتند(0p=). تعداد دفعات مسواک زدن در شبانه روز بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری داشت(002/0p=). میانگین dmft در افراد ناشنوا 37/3 (034/3sd=) و در افراد شنوا 13/3 (852/2sd=) بود و اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه دیده نشد (116/0p=). در گروه شنوا شاخص 04/0m= (273/0sd=) و در گروه ناشنوا شاخص 16/0 m= (474/0sd=) بود و تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه وجود داشت (006/0(p=. نتیجه گیری: افراد ناشنوا بیشتر تحت درمان کشیدن دندان قرار می گیرند. این افراد مراجعات کمتری به دندانپزشک دارند وتعداد دندان های پوسیده درمان نشده و کشیده شده در آنان بیشتر است . این یافته ایجاد امکانات درمانی دندانپزشکی خاص برای افراد ناشنوا و افزایش آگاهی ایشان را نسبت به درمان های دندانپزشکی را مشخص می نماید.